Ik weet het. Ik ken het. Ik heb zelf seksueel misbruik meegemaakt. En ik ben mezelf heel lang kwijt geweest. Ik heb weer opnieuw moeten leren voelen en verbinden. Ik heb heel lang overleefd in plaats van geleefd. Maar ik weet ook hoe het is om weer te helen. 

 

Ik ben er achter gekomen dat helen op heel veel manieren kan. Dat er minstens honderd ingangen zijn naar voelen en verbinden. Wat mij heeft geholpen is onder andere: schrijven, lijfwerk & yoga, meditatie (maar dan op mijn eigen manier), met m’n handen in de moestuin wroeten & delen en praten op het moment dat ik daar aan toe was/ben. 

 

En ik ben er vooral achter gekomen dat helen op jouw manier mag.

Ik was (en ben voor mijn gevoel nog steeds) altijd anders. Ik zie dingen anders. Ik voel dingen anders. Ik pas niet in systemen. Ik voel veel meer dan de meeste mensen. Ofja... misschien voelen anderen net zo veel, maar ren ik er niet voor weg. Loop ik er juist naar toe. Omdat ik weet dat voelen de sleutel is. Dat voelen je helpt om te zijn. Ik voel wanneer iets niet klopt. En er is veel wat voor mijn gevoel niet klopt. En dan wil ik dat veranderen. Het liefst allemaal tegelijk. 

 

Op naar een wereld waarin meer vanuit het lijf wordt gekeken naar trauma, i.p.v. vanuit het hoofd. Op naar een wereld waarin lichaamsgericht werken en lijfwerk als net zo waardevol wordt gezien als de bestaande, en bewezen, hulpverleningsmethoden. Op naar een wereld waarin taboes, geen taboe meer zijn. Op naar een wereld waarin we gewoon kunnen praten over wat we meegemaakt hebben. Op naar een wereld waarin iedereen zichzelf mag zijn. Op naar een wereld waarin we niet bang zijn om te raken en aan te raken (met consent natuurlijk!). Op naar een wereld waarin voelen en verbinding voorop staan. Op naar een wereld waarin dingen niet op een bepaalde manier moeten (omdat het nu eenmaal zo is), maar waarin alles op jouw manier mag. Op naar een wereld waarin je helemaal mag zijn. Op naar een wereld waarin 'te' niet meer bestaat. 

 

Voor veel mensen was ik te. Te stil. Te aanwezig. Te uitgesproken. Te klein. Te groot. te confronterend. Te diepgaand. Te weinig speels. Te gestructureerd. Te 'alles door elkaar'. Te serieus. Te oud voor m'n leeftijd. Te bloot. Te afgeschermd. Te open. Te breekbaar. Te stellig. Te sterk. Te kwetsbaar. Te echt. Te te te te te. Altijd te.

 

Altijd balanceren tussen het ene en het andere uiterste. Om de middenweg te vinden die in onze wereld geaccepteerd wordt. Maar ik ben niet de middenweg. Ik ben het ene en het andere uiterste, tegelijkertijd. Ik ben diep gaan en alles voelen. Ik ben iemand van echte gesprekken over dingen die er toe doen. Ik ben iemand van op m'n eigen manier. Buiten de lijntjes. Anders dan hoe iedereen het kent, het iedereen het doet. Anders dan hoe het hoort.

 

Maar inmiddels ben ik TErecht. Ik hou van mijn 'te'. Laat mij maar anders zijn. Ik hoef er niet bij te passen. Ik mag het anders zien. En ik zou mijn werk niet kunnen doen, zonder zo diep te kunnen voelen en verbinden. Mijn 'te' is mijn cadeautje aan mezelf. En mijn cadeautje aan jou. 

 

 

En als ik geloof dat iets anders kan, dan mag de wereld zien dat het anders kan. 

 

En ik geloof dat het anders kan. Dat er heel veel anders kan. 

 

Mijn hart ligt bij vrouwen die zich nergens bij voelen passen, om welke reden dan ook. En ik heb een heel bijzonder plekje in mijn hart voor vrouwen die seksueel grensoverschrijdend gedrag hebben meegemaakt. Omdat ik weet hoe het is. Wat voor impact het kan hebben. Hoe je jezelf kwijt kan raken. Ik heb het zelf meegemaakt.

 

Ik geloof dat de hulpverlening aan vrouwen die seksueel misbruik, seksueel geweld, emotionele onveiligheid of emotionele mishandeling hebben meegemaakt, anders mag. Dat het anders kan. En zelfs dat het vaak nodig is om het anders te doen. Ik geloof dat er veel meer gewerkt mag worden vanuit het lijf, in plaats van vanuit het hoofd. Want ja, trauma slaat nou eenmaal op in je lijf. En als er ergens een ingang is naar weer durven te voelen, dan is die ingang: je lijf. Ik geloof dat er plekken moeten zijn waar gepraat mag worden, over alles. Maar waar praten nooit moet. Ik geloof dat de wereld meer trauma-informed mag zijn. Ik geloof in verwerken door te voelen. Door te verbinden. Ik geloof in veiligheid en vertrouwen als basis. Ik geloof in helen, door in veiligheid te delen, waar je al zo lang alleen mee rondloopt (ook als dat heel veel of heel heftig is. Ook als je eigenlijk niet weet waar je mee rond loopt, maar wel dat je je niet fijn voelt.). Ik geloof in raken en aanraken. In geraakt worden. In iets in beweging zetten, waardoor je weer verbinding gaat voelen.

 

Door schrijven, door massage & lijfwerk en door trauma-informed meditatie hoop ik je te kunnen helpen weer dichter bij voelen te komen. Ik hoop dat je weer wat meer verbinding kan gaan voelen met jezelf, met wat je voelt, met je lijf, met je stem, met je verhaal, met de mensen om je heen. 

 

Ik wil dat je weet dat helen kan.

Dat voelen niet zo ver weg is als dat het soms lijkt.

En dat het op jouw manier mag.

 

En als je iets herkent in mijn verhaal.

Weet dan dat ik je zie.

Zelfs als niemand je toen zag.

 

Heel veel liefs, 

Lianne